راه رفتنت، حرف زدنت، نگاهت، سلـامت، خنده هایت...
خیــلی غیــر منتــظره آمــدی!!!
و بــدون ایــنکه از پیــش تعیــین شده باشــد...
رفتـــی!!!
تو حادثــه ای بودی کــه هیچــگاه خبــرم نکــردی...

آن طوریها هم که تو فکر میکنی نیست...
شاید عاشقت بودم، روزی!!!
ولی ببین بی تو، هم زنده ام، هم، زندگی میکنم...
فقط گاهی در این میان، یادت...
زهر میکند به کامم زندگی را... همییییین!!!

وقتي که رهايم کردي به دلم گفتم برمي گردد!

قول مي دهم...باور کن!!! و دلم باور کرد...

 روزها گذشت و گذشت و تو نيامدي و من پيش دلم روسياه شدم!

سالهاست که به او مي گويم فراموشش کن، باز نمي گردد!

 اما دلم برباورش مانده!!!

 بيچاره به قولم اعتماد کرده و همچنان منتظر مي تپد...!

 وای اگر نيايد چه کنم بااين دل...!!!

 چه کنم ...!!!

بغضهایم را به ابرها می دهم...

و قلبم را از نام تو پر می کنم...

باران که ببارد آواز قلبم شنیدنی ست....

دلتنگی های بی پایان من و بی خیالی همیشگی تو!!!

حکایت تکراری این روزهاست..

امشب انگار باید باز هم رونویسی کنم این داستان کهنه را!!!

کاش من هم جسارت داشتم...

هم اندازه ی تو!!!

یا کسی آن دورها در انتظار من نبود...

یا من چیزی برای از دست دادن نداشتم...

آن وقت می آمدم...

می آمدم تا آنجا...

تا انتها... 

تا همان جایی که می شود فریاد شد!!!

بی صدا، همه صدا شد!!!

می آمدم...!!!

من هر روز و هر لحظه نگرانت می شوم که چه می کنی؟!

پنجره ی اتاقم را باز می کنم و فریاد می زنم...

تنهاییت برای من...

غصه هایت برای من...

همه بغضها و اشکهایت برای من...

بخند برایم بخند آنقدر بلند!!!

تا من هم بشنوم صدای خنده هایت را...

صدای همیشه خوب بودنت را...

دلم برایت تنگ شده...........

آبجی رهای گلم نمیتونم وارد وبلاگت بشم هر کاری میکنم باز نمیشه اصلا میگه همچین وبلاگی نیست!!!!!!!!!!!

بگو چیکار کنم تا ازت خبر داشته باشم!!!!!!!

صدای خش خش برگها...

عبور آب...

چند پرنده ی کوچک...

رفت و آمد چند عابر...

این همه دنیای آن نیمکت چوبی بود!!!

گاهی کسی رویش می نشست، عابری شاد که با کودکش می خندید!

یا آن پیرمرد تنها که با حسرت آه می کشید!!!

گاهی تکیه گاه چند جوان پرشور...

یا جاده ای برای ماشین های چند کودک...

چه دنیای زیبایی داشت این نیمکت!!!

آرام برخواست!

با خودش گفت...

کاش دنیای من هم اندکی شبیه به دنیای این نیمکت می شد!!!

کاش!!!!!!!!!!!!!!!

دستهایم را بگیر!!!

هرچه را که لمس کردی باور کن...

من همیشه قلبم را کف دستم می گیرم!

در مسیر جاده تا دوردست ها...

ردپای نگاه من است...

اما تو نیستی...!!!؟؟؟

امشب...
من بجای تو...تمام شمع های دلخوشی ام را فوت میکنم...
تولدت را با خودم تنها میگیرم....
چه جالب...روز تولدت هیچ کس جز خودم دعوت نیست....
حتی تو!
تویی که دوستت داشتم و دارم...
و تویی که چه ساده دل کندی......!
هنوز باورش سخت است....برای دلم!!!

کاش گاهی مرد بودم...

می شد تنهاییم را به خیابان بیاورم!

سیگاری دود کنم و نگران نگاه های مردم نباشم!

کاش گاهی مرد بودم...

می شد شادی ام را به کوچه ها بریزم!

با صدای بلند بخندم!!!

و هیچ ماشینی برای سوار کردنم ترمز نکند!

کاش....!!! 

روحم را برای چه شخم میزنی؟!

این همه بذر كنایه از برای چه می پاشی؟!

مگر نمی دانی روحم از هم می پاشد...

صد پاره میشود...

وقتی ریشه میكند دانه های اندوه بر تارو پود این خسته ی بر راه مانده!

دمی بنشین...

نفسی بیاسای...

لحظه ای همدمی باش، مترسك این مزرعه ی متروك بر جا مانده را!!!

خیال واهی در سر راه مده...

این بی رمق خاك را، حاصلی جز احساسی آفت زده نخواهد بود!